سکانس دوم

شدیم مث این فیلم آمریکاییا
اینایی که تلفناشون دیواریه
چسبوندنش به دیوار آشپزخونه
یه سیم بلند ول هم داره که همه ی خونه رو ساپورت میکنه
مث این یارو که بالای پیشونیشو تکیه داده به دیوار و همونطوری که به سیم آویزون نگاه می کنه زنگ زده به شرکت بیمه
بهش میگن کمکی ازمون ساخته نیست
وبعد از کلی چونه زدن با یاروی پشت تلفن
اعصابش خورد میشه و
بدون خداحافظی قطع میکنه
شدیم مث این پایان بدون خداحافظی
پایانی که آرزو میکنی کاش هیچوقت شروع نمیشد...

اربعین ارباب

اگر قرار است بمیری،سالم و تمیز بمیر.
وگرنه برای شهادت
هر چه تکه تکه تر ،
بهتر...

اربعین ارباب تسلیت باد.

متن ماجرا

به لطف زیر نویس آقا یا خانم مترجم بود که آن انگلیسی روان را می فهمیدم وگرنه او خیلی سخت حرف میزد...
اینکه اهل کجا بود و در زندگی چه بر سرش آمده را خیلی کاری ندارم
خودش روایت میکرد و دوربین پشت سرش راه افتاده بود
گاه گاهی هم بقیه و حرفهایشان را در مورد او نشان می داد

این برداشت توی نمایشگاه کتاب بود
نیویورک
او داشت خاطراتش را ازین بیست سالی که در نمایشگاه غرفه داشته است میگفت.از خاطرات چاپ و نشر در ینگه دنیا.
در جایی از سخنانش زنی با تبسم گفت که این مرد نمازهایش را...
و روکرد به پیرمرد و با همان تبسم گفت : شما هنوز نمازهایتان را دوبرابر می خوانید؟
و چون سکوت پیرمرد را دید گفت این مرد نماز هایش را دو برابر می خواند دوتا صبح دوتا ظهر و...

ما نگاهی به هم کردیم و...
خب یارو مگه مریضه که نمازاشو دوبرابر میخونه؟

مشکــی

نوشته بود:
اگه مشکی رنگ عشقه؛
     پس کلاغ،مرغ عشقه!

اثاث کشی داشتیم...

خودت اگر یک روز سرت را بلند کنی و ببینی به جبر زمانه و بخاطر اطرافیانت داری مسیری را میروی که مناسب تو نیست و در تعریف آن  نقشی نداشتی چه کار میکنی؟
خب بلند میشوی و گریبان دریده نعره بر می آوری که یافتم یافتم و می روی رد کارَت
حق هم همین است!
-
احتمالا اگر بجای فریبرز عرب نیا می آمدند و اکبر عبدی را می گذاشتند در نقش مختار،همینکه تیریپ غیظ و غضب بر می داشت ما کلی خرذوق می شدیم و از خنده اشک می ریختیم و البته دودمان بودجه ی میلیاردی این فیلم به باد هم فنا می رفت
و صد البته خدا بیامرزد پدر آن کسی را که به اکبر گفت استعدادت را دریاب.
قظعا اگر از همان اول جبرزمانه و جو اطرافیان دست به دست هم می دادند که اکبر را مختار کنند ، هیچوقت اکبر ، اکبر نمیشد.چه بسا اکبر، مختار هم نمی شد!
فریبرز هم همینطور؛ اورا هم اگر می گذاشتند بعنوان تلخک قصر معاویه ، قطعا تِر می زد توی فیلم و افتضاح به بار می آمد.
-
حالا اینهمه صغری کبری چیدم که چه بشود؟
آقا ، آدمی که خودش را گم کند، گم شده است! (داشتی گذاره منطقی را؟!)
یک مدتی ست که دور و برم زیادی جدی شده است. جلسات دانشجویی و طرح های مطالعاتی و تحقیق های میدانی و مسئولیت های سازمانی و پیگیری های مجموعه ای و ... چنان محاصره ام کردند در خودشان که حس مغلوب بودن، حس غالب من است!
اینکه یک مدتی چیزی اینجا پاکنویس نشد ریشه در همین دارد.
-
این مطلب جهت شفاف سازی ست!
اگر کسی پرسید که چرا فلانی مدتی چیزی ننوشته؟ بگو داشت میگشت ببیند  برای اکبر بودن بهتر است یا برای فریبرز بودن یا هردو به نسبت.
و بقیه ش به تو ربطی ندارد...

ان شاالله در ادامه بیشتر خواهد نوشت...

شب اول

چرا مرد نباید گریه کنه
وقتی زیبایی کوه،
به آبشاره...

تمام زمین ها زمین مسابقه اند...

-
مگر که گاهی آهی کارگر شود، وگرنه این روزها همه ی اشک  ها طرح شبنم خورده اند و وارداتی اند.
حالا هرچه میخواهی داد بزن و فریاد که اگر افسارت را دادی و به داشته هایت نگاه نکردی؛ فردایی،پس فردایی میرسد که می بندندت به درخت خشکیده ای و فلنگ را می بندند.
آن وقت است که علی می ماند و حوضش...
-
من اگر
تو اگر
و هرکس دیگر اگر تمرین نکنیم و آماده نباشیم، اول مسیر، نفس کم می آوریم و می مانیم از راه.
می مانیم و می بینیم آنهایی را که می روند و می رسند و می برند.
آن وقت ماییم و حوضمان...
می مانیم و نمی رسیم و می بازیم.
باید برسیم به جام جهانی
و جام جهانی را به نتیجه برسانیم تا بیاییم توی چشم و دیده شویم
اصلا تمام آرزو و هدف ما همین دیده شدن است.
-
پارسال، جام جهانی را توی پاسگاه بودم.
زیر کلاه بافتنی خدمت
پشت نرده های بلند سبز.
این طرف پرچین دلتنگی
کنار ساعتی که خوابیده بود از بس که مرده بود.
یادت هست؟
قبلا گفته بودم:
               تا روزهایی که برایش عزا گرفته ام توی تقویم جیبی ام دو صفحه بیشتر نمانده واین یعنی امسال باید دستهایم را دور میله های قفس حلقه کنم و سرم را به آن تکیه دهم ،چشمانم را ببندم و واضح ترین تصاویر ذهنیم را مرور کنم...

توی قرآن خوانده ام...
       یعقوب یادم داده...
        [دلبرت که کنارت نباشد کوری بهتر است]
-
امسال، جام را توی زمینم، باید خودم را آماده کنم.
بروم و برسم و ببرم توی این جام تا دیده شوم.
-
بلندترین ارتفاعی که موجب مرگم میشود
                         افتادن از چشم شماست
                                                ارباب،دریاب...

مرآت

بین آینه ها که باشی
یادت میره کدومش خودتی!

خط قرمز

چه با من چه بی من
تو محکم و استواری
چون پشتت گرم است به بالا

من بی غیرت حتی آهی نکشیدم
عصبی نشدم
چیزی نگفتم
بغض و گریه و فریاد که جای خود

تو ببخش مرا که اینقدر بی تفاوت گذشتم از کنار ماجرا

چه باشم چه نباشم
تو محمدی

چه کسی میتواند ساحتت را خدشه دار کند؟

نامه از ترف مهسا

کلاس اول را تمام کرده
به خواهرم گفت چند تا کاغذ سفید میخواهم،داری؟
-
بیست دقیقه بعد آرام رفت کنار مادرم و گفت:عمه یه نامه برات نوشتم
نامه ای که توی یکی از همان کاغذها که حالا با چند خط ِ تا پاکت شده بود و ممهور بود به چند خط آبی نا منظم که زیرش نوشه بود :نامه از ترف مهسا.
-
کلاس اول:
مَن در کلاس اول چیزهای خیلی خوبی یاد گفتم.
معلم مَن مهربان بود و چیزهای خوبی یاد میداد.اسم مدرسه مَن بهاری خوب بود
.
کلاس سوم:
کلاس سوم بهترین کلاس هاس مَن آرزو دارم که به کلاس سوم برون دَر کلاس سوم نماز را به مَن یاد میدهند و مَن یاد میگیرم که با هجاب باشم و آنقه (؟) باید به بُزرگ ترها اِهترام بگزارم