193 - کنج اتاق

اهل واندازه ی این حرف ها نیستم

کودکی که ناگهان با عتاب پدرش رو برو میشود.
پدر نشسته و تمام ماجراهایی که که کودک به نحوی درآن شرکت داشته را مو به مو بازگو میکند،از شکستن شیشه ی همسایه و فحش دادن به بقال سرکوچه تا سنگ پراکنی به گربه و پنچر کردن دوچرخه سعید.
کودک که تاالان فکر میکرده کسی ازین ماجراها بویی نبرده،درحال میعان است از فرط شرمندگی
وحالا فرض کن کودکی که کنج اتاقش کز کرده و مبهوت،غرق در افکار، یاد حرف های پدرش است،باصدای همان پدر مواجه شود که بیا سرسفره شام.
تو جای این کودک باشی،باچه رویی پایت را ازاتاق به بیرون میگذاری؟اصلا میتوانی به چشمان پدرت خیره شوی؟
توی این حالت،دچار حسی خواهی شد که معلوم نیست شدّت شرم است یا حدّت اضطراب.

دیشب یکی از اضطراب آورترین لحظات عمرم را تجربه کردم
لحظات سخت و جانفرسایی بود لحظاتی که بعد ازاینهمه مواجهه با کلماتی که میگفت "مراقب رفتارت بوده ام"،واعظ بگوید به کتاب زل بزن و نیت کن.

192 - نچرخ!

کویر را بالا بروی و پایین بیایی،جای زندگی نیست
خشک است و بی آب و علف.نه رویشی نه حیاتی
نمیخواهم ... بشوی وسریع پاسخم را بدهی که خب کویر آسمان باشکوهی دارد و خدا را بهتر لمس میکنی و از این فلسفه ها.(که اصلا نیامده ام برای این حرف ها)

شب هارا سرد و دهشتناک و روزها را گرم و وحشتناک توصیف کرده بود یک جورهایی کتاب جغرافی دبیرستانمان
تناقضی که سنگ را خرد میکند و خرد را کویر!

عادت کرده ایم به روزگاری که زمینش میچرخاندمان به دور خودمان و میچرخاندمان به دور خورشید
هر روز برمداری و هر دم بر مسیری
دور میکندمان و نزدیک از/به خورشید

شب را میخوابیم به هوای روز و روز را در مینوردیم به هوای شب
دما ها دیگر قابل پیش بینی ست
هوا ها قابل پیش بینی ست
هوای هفته ی بعد و گاهی ماه بعد را ودر دات کام به اطلاعمان میرساند
واین پیش بینی پذیر بودن طبیعت است که مارا ساکن کرده

خلاصه ی ماجرا این است که دیگر نمیخواهم سوار کشتی زمان باشم تا هرکجا که خواست و با هرفاصله ای که پسندید در محضر خورشید لنگر بیندازد.
نمیخواهم مثل کویر،عاری از زندگی باشم

میخواهم آن قدر بگردم و جستجو کنم،بلکه خورشیدم را در مغرب پیدا کنم.
ـــــــــپ ن1:
اینباکس:به انتظار نشستن،بزرگترین خطای بشر است.
ـــــــــپ ن2:
کاش آنکس که نباید بفهمد،نفهمد.
حق.