یقه آبی

کاور میراث فرهنگی تنش بود
میگفت:
صدوهشتاد سال طول کشیده تا بنای تخت جمشید ساخته شده
اونم توسط مصری ها

اولئک اصحاب الجنه...

یک جورهایی میشود همه چیزرا به هم ربطاند و نتیجه ای گرفت و افاده ای واشاره ای که ما قوم روشن روزگاریم و هر که با ماست عاقل است و کاردرست وهرکه مقابل ماست اولئک اصحاب النار و در آن جاودانند.
+ در حکایات آمده بود که ارسطو (شاید هم سقراط یا افلاطون) امتش را نهیب میزد و مسخره می نمود که چرا از مرگ میترسید؟آیا آدم عاقل از نیامده و ندیده ها باید بترسد[جوری که دست و پایش شل شود و تسلط اعصابش را از دست بدهد؟] آخر مگر کسی از آنطرف آمده و حرف خوفناکی زده که اینگونه موهومید و دهشتزده؟[کثافت ها بگویید ماهم بترسیم!]
+ از طرفی پاسگاه قبلی ما یک پاسگاه عریض وطویل و دراندشتی بود که سر وته نداشت[چیزی حدود یک و نیم-دوهکتار] محاط بود به دیواری یک متری و مجهز بود به نرده های نوک تیز یک و نیم متری که سوار بر دیوار،نقش محافظت کننده ی کذا را برعهده داشت.یک روز هنوز سرد نشده ی زمستانی حضرت فرمانده مرا با یک پیشنهاد تطمیع چرب و چیلی وادار کرد که دست به کار رنگ آمیزی نرده های مذکور شوم! بماند که عمرا و ابدا بنده نیازی به این پاداشها و مسائل نداشتم و صرف رضای حضرت باریتعالی و کسب تجربه و نقد مردینگی عهده دار چنین مسئولیت خفنی شدم.اوایل کار شور وحرارت حرارت خوبی نسبت به فعالیت داشتم اما کمی که پیشرفتم و خستگی بر من مستولی شد با هرباری که سرم را بالا می آوردم و باقی مسیر را میدیدم آهی میکشیدم به نشانه ی اینکه " اوه خدای من،کی میتونه تمومش کنه". آخر هم ارتفاع نرده ها زیاد بود و هم تعدادشان.
حسین که از دور شاهد این وضعیت بود و حالتم را میدید یک بار گفت نیازی نیست که خیلی خودت را از ادامه و تطول کار بترسانی، تو هیچوقت مجبور نیستی تمام نرده ها را رنگ کنی، تا آنجا که توان داری تلاش کن و تا همانجا مزدت را بگیر.
+ در مثل مناقشه نیست/نباشد لطفا.
+ یکشنبه صبح مهدی مارا به یک زوری بیدار کردو با فریاد میگفت که سرباز نباید تنبل باشد و سریع آماده شوید تا برویم ورزش و یک روز بانشاط را آغاز کنیم،خورشید هنوز دست و بالش را جمع نکرده که سربازها همگی اول جاده ی منتهی تخت جمشید ردیف شده بودند(جاده ی معرفه جاده ایست که تا دامن حضرت کورش تن بر زمین ساییده)
از میانه ی جاده به بعد گم شده بود در مه غلیظ صبحگاهی و چیزی معلوم نبود.سعید پرسید قراراست تا کجا برویم ومهرزاد در جواب گفت: تاآنجا که معلوم نیست! (میفهمی؟)
ساعتی گذشت و ما هنگامی به خویشتن آمدیم که حدود هفت کیلومتر دویده بودیم،نه ازکسی ناله ای برخاسته بود و نه ناله ای از جانب کسی به گوش میرسید،هر چند برای اولین بار بود که مسیر اینچنین طولانی یی را دویده بودیم اما هیچکس ناراحت نبود که تا آنسوی جاده های مه آلود را رفته و برگشته بود.اوضاع خوب بود.
+الان جایی ایستاده ام و دارم به پشت سرم نگاه میکنم،نگاهی می اندازم به تمام پستی ها و بلندی ها، به تمام خستگی ها و خمودگی ها.نخوابیدن ها و زجرها.دویدن ها و نفس نفس زدن ها.
تمام حرف های زوری که شنیدم و نتوانستم حرفی به زنم(به همین حرف های نزده)و چه وچه وچه.
+ وکلی از این علامت های مثبت...
-----
دارم به این فکرمیکنم که اگر ازهمان روز اول به نیامده ها فکر میکردم و میترسیدم؛
اگر به آخر نرده ها نگاه میکردم و سرد میشدم؛
اگر هریکشنبه از آخر جاده های مه آلود میترسیدم و نمی دویدم؛
شاید هیچوقت به اینجا نمی رسیدم و نمی توانستم به پشت سرم نگاه کنم.

تمام.

منزل آخر

دلخوشی هایم را دادم به دست باد تا باد آورده را باد ببرد...

طبقه همکف

من و تو همینکه غمخوار کسی نیستیم خودش کلی ضرره
دیگه اقلا "غمساز" کسی نباشیم...

دنیای نارنجی

دیگه از مادر عزیزتر هم مگه هست؟مگه کسی هست که بتونه توی زندگی واسه آدم جای مادر رو پر کنه؟
مهربونتر و دلسوزتر از مادر سراغ داری؟ کی میتونه یه نفر رو بهتر از مادر پیدا کنه؟ عمرا.
-----
جمعش کنی بذاریش اونطرف دیوار که نشد کار
از اینطرف شیشه ی ماشین بذاریش اونور که نشد منطق!
از داخل پرتش کنی بیرون که نشد حساب و کتاب!
-----
میدونستی هر جای دنیا هم که باشی قلب مادرت واسه ت می تپه؟
هر جا باشی و آسیب ببینی مادرت متوجه میشه؟وقتی اشک مادر بریزه عرش خدا میلرزه.
بهتر از این فرشته ی آسمونی مگه خدا خلق کرده؟
-----
دیوار که اینطرف و اونطرف نداره، پنجره و شیشه ی ماشین هم همینطور.
اینا همه شون یکی هستن.
خدا خیرت بده،تو که خودت قراره آخر یه روز اینطرف یا اونطرف همین سرت رو بذاری روی زمین،برو بالا.
از بالا که نگاه کنی که دیگه دیوار و مرز و شیشه و پنجره و کوفت و زهرمار و ... نداره،همه ش یه خط بی معنیه
یه قرارداد که فقط واسه ی آدما معنی داره نه واسه ی زمین و آب و طبیعت.
-----
مادر عزیزترین موجود خداست، شیرین ترین عصاره زندگی.
تو رو به جون مادرت قسم میدم اینقدر "آشغال نریز"!