فی نفسه وبلاگ نویسی اونم به سبک خاطره نویسی،دلنوشته یا شرح وقایع زندگی بخاطر اینکه تمام طول روزت رو درگیر میکنه تا مناسب ترین قسمتش رو انتخاب کنی یه حال خوب و تمرین خیلی مناسب برای یه سری مراقبه هست .مراقبه که میگم منظورم الزاما همون مراقبه ی عرفا درباره ی مسائل و امورات زندگی نیست،اما میتونه در یه سطح پایین تر خیلی به درد بخوره. وبلاگ نویس وقتی صفحه تایپ جلوش باز میشه توی ذهن خودش میگرده و میخواد بین ماجراهایی که براش پیش اومده یه قسمت مناسب رو انتخاب کنه،طبیعتا حتی باوجود اینکه خیلی از وقایع از گردونه ثبت خارج میشن اما توی ذهن نویسنده بازسازی شده و اونو به فکر وادار میکنه،فکر میکنم اولین شرط بهتر شدن و تغییر یه رفتار نامناسب برای یه نفر فکرکردن به اونه،نمیدونم چرا دارم از این حرفا میزنم. شاید خواستم امروز یه مطلب متفاوت نوشته باشم.
حدود ده-پونزده روزی از خدمتت مرخص میشم،دعا کن کارم درست بشه.
_________________________________
پ ن: هنرعشق فراموشی عمرست ولی
خلق را طاقت پیمودن این صحرا نیست
 خلق در چشم تو دلسنگ ولی من دلتنگ
 "لا الهی" هم اگر آمده بی "الا" نیست