جاده بعداز کلی پیچ و خم خطهای ممتدشو تقسیم میکنه به دو راه مساوی که چنگ در دامان کوه انداختن و هر کدوم مسیری رو مشخص میکنن.
همراستای جاده که باشی قبل از اون پیچ و خم ها ناگهان متوجه کوه پیری میشی که سرمای روزگار موهاشو سفید کرده و دامانشو روی دشت گسترونده.
کوهی بزرگ و بس سترگ.عظیم و باور نکردنی که اگه نگران ماشین های روبرو نباشی مبهوت زیبایی هاش میشی.من خودم خیلی آروم میشم وقتی نگاهش میکنم.
فکر میکنم عصر چارشنبه بود که داشتم جاده رو به مقصد پاسگا طی میکردم.
سرم توی پرونده های توی دستم بود که یهو یاد کوه بزرگ افتادم خواستم عرض ارادتی کنم اما همینکه سرم رو بلند کردم با کوهی جوان مواجه شدم.
کوه کوچکی با سینه ی سپر که شلوار راسته ای به پا کرده بود و خبردار واستاده بود.جوانی کم تجربه و بی تربیت که راهدارهای گرامی جهت هشدار،تابلوی "خطرریزش آوار" را تابلو کرده بود.
معلوم بود این از اون کوه های دلسنگ و کله شقی ست که هیچ درختی اجازه رویش در آن را ندارد.
من از پیچ ها گذشته بودم.خبری از پیرمرد آرام و مهربان نبود،قانون زندگی همین است.دلم خیلی برای کوه بزرگ تنگ شد.

درگیر کوچک ها که باشی،بزرگترها از چشمت پنهان میشوند.
همین.